Κοντά στον ομώνυμο οικισμό, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων νότια της πόλης του Ρεθύμνου, στο δρόμο προς Ρουσσοσπίτι.

Η πρώτη γνωστή γραπτή πηγή για την ύπαρξή του είναι ένα βενετσιάνικο έγγραφο του 1362, το οποίο δείχνει ότι τότε ήταν μεγάλο μοναστήρι με σημαντική περιουσία. Η επιγραφή πάνω από την είσοδο του καθολικού της φέρει τα αρχικά Β Γ Υ Θ Τ Π (βαίνε γόνε ύμνησον Θεόν τον Παντοκράτορα) και τη χρονολογία 1702.

Η Μονή λειτουργούσε μέχρι την Επανάσταση του 1821, έπειτα όμως οδηγήθηκε σε συρρίκνωση και η αδελφότητά της περιορίστηκε σε έναν-δύο μοναχούς μέχρι το 1848 περίπου, οπότε και ερημώθηκε. Στην Επανάσταση του 1866 οι Τούρκοι το λεηλάτησαν, ενώ είχε πλέον γίνει μετόχι της διπλανής μονής Χαλεβή.

Το 1895 λειτούργησε στη Μονή ιερατική σχολή με δέκα μαθητές, ωστόσο την επόμενη χρονιά οι Τούρκοι έκαψαν το μοναστήρι και έκτοτε εγκαταλείφθηκε πλήρως. Η περιουσία της σχολής προσφέρθηκε για την ίδρυση εκπαιδευτηρίων, στους εφεδροπολεμιστές και στους ακτήμονες.

Το μοναστήρι από μακριά θυμίζει φρούριο, περιτειχισμένο από τείχος. Στο κέντρο του περιβόλου βρίσκεται ο νεότερος Ναός της Αγίας Ειρήνης, ενώ τριγύρω υπάρχουν τα κελιά των μοναχών, το παλιό ελαιοτριβείο, το παρεκκλήσι των μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, το μικρό μουσείο του μοναστηριού, η τράπεζα, τα εργαστήρια αγιογραφίας, κεντήματος και ραπτικής.

Το παλαιό καθολικό βρίσκεται έξω από το φρουριακό περίβολο, κατά τα δυτικά πρότυπα, σε ψηλότερο σημείο του βράχου σε σχέση με το υπόλοιπο συγκρότημα. Είναι τρίκλιτος ναός αφιερωμένος στην Αγία Ειρήνη, στην Αγία Αικατερίνη και στην Αγία Ευφημία. Ο ιδιότυπος αυτός ναός ανακατασκευάστηκε το 1755 σε τρουλαίο χωρίς τύμπανο, ενώ η βόρεια και δυτική πλευρά του έχει λαξευτεί στο φυσικό βράχο.

Το 1989 ξεκίνησε η επανίδρυση της Μονής και η αναστήλωσή της, η οποία απέσπασε το ευρωπαϊκό βραβείο διατήρησης και ανακαίνισης αρχιτεκτονικών μνημείων Εuropa Nostra. Το μοναστήρι λειτουργεί πλέον ως γυναικείο κοινόβιο και οι μοναχές, με την έντονη δραστηριότητά τους, του έχουν ξαναδώσει ζωή.